yanıq

1. is. Yanmış şey. Yanıq qoxusu. Yanıq dadı.

2. is. Od və ya başqa yandırıcı şeyin təsiri ilə bədən toxumasında əmələ gələn zədə. // Yanmaq əsəri, bədənin yanmış yerinin nişanəsi, izi. Əlinin yanığı. Üzündə bir yanıq var.

3. sif. Susuzluqdan qurumuş, yanmış. Qurudu Əjdərin yanıq boğazı; Dolandı başına çiçəkli yazı. H. K. S.. Yanıq torpaq yandırmışdı hər barını; Qurutmuşdu saplağında ilk baharın novbarını. M. D..

4. sif. məc. Dərdli, qəmli, ürəyində dərdi olan; yanıqlı. <Qurban> tez əlini qoynuna soxdu və məktubu yanıq ürəyi üzərinə sıxaraq yeridi. A. Ş.. Açmayır dərdini qərib bir kəsə; Qulaq verib durur hər yanıq səsə. Ə. C.. Baxdı anasının yanıq üzünə; Dağınıq saçına, yaşlı gözünə. . H. K. S..

5. sif. Cılız, zəif, sısqa.

◊ Yanıq vermək – acıq vermək, acıqlandırmaq, qəsdən hirsləndirmək, qızışdırmaq. Deyəsən, Rübabə Vahid ilə birləşib Gəldiyevə meydan oxuyur, ya yanıq verirdilər. M. C.. Yanığını çıxartmaq – acığını çıxarmaq, intiqam almaq.